Ik ken mensen die droomden van een lang en gelukkig leven, maar tegen de grenzen van hun gezondheid aanliepen. Ik ken mensen met een groot hart voor kinderen, die kinderloos gebleven zijn. Ik ken mensen, die verlangden naar een levenslange relatie van liefde en trouw en tegen barsten in hun relatie aan botsten. Ik ken mensen met alle capaciteiten die nodig zijn voor een goede baan, maar die werkloos bleven of geen mooiere baan konden vinden. Ik ken diepe vriendschappen, die door omstandigheden verwaterden of op een andere manier veranderden.
Al deze dingen kunnen ervoor zorgen dat we ons herkennen in Predikers schrijfstijl. Melancholisch. Verdrietig soms. En dat is prima, ook al zegt de maatschappij dat dat niet oké is: ‘YOLO’, you only live once, dus haal het beste uit je leven. Liever gisteren dan vandaag, want morgen kan het zomaar voorbij zijn.
Maar als je gelooft dat er na dit leven een ánder leven komt, een góed leven dat Jezus Christus mogelijk maakte, dan hoeft dit leven niet volmaakt te zijn. Want ‘the best is yet to come’ (BIC – best is coming 😉).
Blijf niet hangen
Dat neemt niet weg dat het verliezen van dat, wat belangrijk voor je is pijn kan doen. Frustratie en verdriet kunnen onbewust jaren je aandacht vragen. Vandaag werd ik geraakt door een aansporing van Prediker om daar niet in te blijven hangen. Het ene is goed, het andere ook. Er is een tijd voor het één, maar dan ook weer een tijd voor het ander:
‘Er is (…) een tijd om af te breken
En een tijd om op te bouwen;
Een tijd om te huilen
En een tijd om te lachen,
Een tijd om rouw te bedrijven
En een tijd om te huppelen’
Prediker 3:3-4, HSV
Veranderingen
Voor ons persoonlijk is er verandering op komst. In het jaar dat Joshua geboren werd, hertrouwde mijn vader met een lieve vrouw. Na zijn overlijden, nu zes jaar geleden, volgde voor onze familie een lange periode van rouw. Over twee dagen zal zijn vrouw opnieuw in het huwelijk treden: we sluiten deze periode af en nemen de tijd om samen met haar te ‘huppelen’ vanwege de zegen van haar nieuwe relatie. We huilen nu niet om het verlies, maar lachen om de mooie dingen die God ook weer geeft.
Zelf zit ik ook in een proces van verandering. Na twaalf jaar thuis gewerkt te hebben om zelf voor de kinderen te kunnen zorgen, is er nu weer ruimte om buitenshuis te werken. Het ‘hele kleine kinderen-tijdperk’ sluiten we af, het leven buitenshuis pak ik weer op.
Als gemeente gingen we daarnaast door een moeilijke periode, waarin afbraak een rol speelde. Dit heeft veel mensen – en ook ons als gezin – verdriet gedaan. Langzaam verandert de periode van huilen in een tijd van lachen, de periode van afbraak in een tijd van opbouw, ook al zal dit proces voor velen nog zijn tijd nodig hebben.
We hebben een keus
Soms is er tijd nodig om te rouwen. Die moeten we dan nemen. En soms moeten we bewust de keus maken om het oude achter te laten en te omarmen wat er nu is. Vandaag kies ik er (opnieuw) voor om het mooie in het leven te omarmen; om op te bouwen, te lachen en te huppelen. Niet alleen, maar samen met de God van mijn leven; met Jezus, mijn Redder, de Gids en Voltooier van mijn geloof.
Ga jij door zo’n Prediker-proces? Wil je anderen bemoedigen met dat, wat jij daarin van God leert? Deel het gerust in de comments!
Zuiver Zilver 